Niks zinnigs.

Al weken komt er weinig tot niks zinnigs uit mijn vingers. Niet alleen schrijvend maar ook met andere dingen. De dagen rijgen zich nog steeds vrij doelloos aaneen. Ik wacht nog steeds op extra behandeling en hulp. De moed is me ondertussen helemaal uit de schoenen gelopen. In mijn hoofd is het een chaos.

Zelfs dit blog voelt als onsamenhangend. En ik vraag me af waarom ik eigenlijk nog blog. Er zit geen regelmaat in en wat valt er nog te schrijven? Of is het toch mijn eigen hoofd die me momenteel te veel in de weg zit?

Mijn pb’ster en ergotherapeute werken zich een slag in de rondte om hulp geregeld te krijgen maar dat blijkt verre van eenvoudig. Als je niet in een vakje en een in protocollen past en als anderen je problematiek complex vinden dan wordt je al snel een soort pingpong bal. Althans zo voelt het. Dus ik wacht nog steeds.

Ik kom nog altijd nauwelijks verder dan mijn eigen huis en stal. Ik kan uren bij mijn paard spenderen. Samen trainen en ook gewoon zittend bij hem, binnen of buiten, kop thee er bij. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Zijn enthousiasme, zijn ondeugende ogen en streken en wie hij is geven een lichtje in mijn dag. En dan is even de wereld weer goed.

Om daarna weer te verdwalen in de echte wereld. Die ik inmiddels zo gefragmenteerd ervaar. Ik doe hard mijn best alle stukjes aan elkaar te lijmen maar zodra het ene stukje aan het andere zit valt alles weer uit elkaar. Dat maakt dat dingen niet vloeiend gaan, overzicht houden is lastig, elke verandering, hoe minimaal ook, voelt als een aardverschuiving.

Ik mijd het nieuws. Het is tegenstrijdig en roept alleen maar meer onduidelijkheid en onrust op. Bang om ziek te worden ben ik niet. Nooit geweest ook. Mijn probleem zit hem in de regels, op elke plek andere onduidelijke regels, de onvoorspelbaarheid, niks wat nog hetzelfde is en mondkapjes.
Die laatste vind ik doodeng. Ik kan geen gezichtsuitdrukkingen meer lezen, en dat is zonder mondkapje al een probleem, en ze hebben voor mij vervelende associaties. Dragen kan ik ze niet. Dat trek ik sensorisch niet.

Sociale contacten onderhouden gaat moeizaam. Het is net of ik die vaardigheid verleerd ben. Dat is niet zo weet ik. Het verdwijnt alleen helemaal naar de achtergrond. Er lijkt geen ruimte voor te zijn. Dat maakt verdrietig want dat is niet wat ik wil. Maar ik weet niet hoe het op te lossen.

De wereld is dermate onveilig geworden dat ik niet meer weet waar ik houvast kan vinden. En in wie. In elk geval niet meer in mezelf. Het lijkt wel alsof er iets kapot is in mij. Iets waarvan ik niet eens weet of het nog wel gemaakt kan worden.
Ik weet heel goed wat ik mis, wat ik zoek en wat ik zou willen. Maar wat ik het allerliefste wil kan niet…….