Vreten zul je verdomme…….dag allerliefste koekwaus……

VRETEN ZUL JE VERDOMME………* Grinnikend maak ik het potje in mijn bankapp aan. Al weken terug. De naam? De MacDonaldstafel. We hebben er samen de grootste lol om. Het begon op Twitter als geintje over een koffietafel die er bij jou niet zal zijn. I’m waiting……. schreef je op mijn geouwehoer over een tikkie. Ik stuurde het tikkie en binnen 30 seconden had je mijn MacDonaldstafel betaald.

Vreten zul je verdomme…..tweette je. Want klein detail: jij was dol op de Mac en ik vind het zo niks! Het bizarre, jouw favo, een MacKroket plain en frietjes is het enige wat ik er nog te eten vind. We hebben er zo om gelachen…….En daar zit ik dan. Bij de MacDonalds. Terwijl jij de wereld verlaat………

Op 22 mei 2024 om 13:25 overleed een van mijn beste vriendinnen Zoraya ter Beek. Er werd haar euthanasie verleend op basis van psychisch lijden. Ruim 2,5 jaar stond ze op de wachtlijst van het Expertisecentrum Euthanasie en het traject wat daar op volgde duurde ook nog meer dan een half jaar. Zelf leerde ik Zoraya al voor ze het traject inging kennen. En er ontstond een mooie vriendschap.
We deelden niet alleen onze doodswens, de struggle om in leven te willen en kunnen blijven. We deelden zo veel meer. Zoveel fijne en leuke dingen.

Zo vaak dat we elkaar moed in spraken. Vaak vol met humor. Want humor maakte voor ons alles lichter. Het is maar goed dat anderen niet mee konden lezen. Want als we ergens van hielden dan was het pikzwarte humor.
Maar ook met elkaar meedenken, motiveren en meegenieten van de mooie momenten van het leven. Want het is een groot misverstand dat als je leeft met een doodswens je nooit meer ergens van kunt genieten. Of dat je niets meer leuk vindt. Nee, ook voor Zoraya waren er fijne dingen.

Zoraya zette zich onvermoeibaar in voor een juiste beeldvorming over euthanasie bij psychisch lijden. Want wij beide begrijpen dat het, gelukkig, voor zo veel mensen onbegrijpelijk is dat als je voor het oog alles hebt, fijn partner, leuk huis, lieve vrienden, etc., je toch het leven niet kunt leven. Hoe graag je dat ook wil. En wat je ook doet om dat mogelijk te maken.
Het kwam haar naast heel erg veel fijne en positieve reacties ook op een hoop shitload te staan. Shitload die ze absoluut niet verdiende. Iets waar ze altijd boven is blijven staan. Be the bigger person zoals ze altijd zei en schreef.

Nu is het stil…….geen appjes meer……..geen tweets……..geen vage shizzle…….geen kattenfoto’s……geen motiverende trap onder mijn kont………
En ik? Ik ben verdrietig maar tegelijk blij. Verdrietig om het missen maar begrip is er zoveel dat het verdriet me niet hindert. Blij omdat haar grootste wens in vervulling mocht gaan op de manier zoals ze hoopte en wenste. Dat ze voor altijd mocht gaan slapen………

Allerliefste koekwaus van de hele wereld……
Wat ben ik blij dat jij een deel van mijn leven bent geweest! Je was een mooi, lief en bijzonder mens met een groot hart. Jij gaat maar je laat zo veel moois achter al zag je dat zelf misschien niet (altijd). Voor mij was jij een verrijking van mijn leven en heb ik zo veel van je mogen leren. Ik heb bewondering voor de manier waarop je je verhaal in de wereld zette, het bij jezelf hield, je doorzettingsvermogen en je vastberadenheid alles te doen wat je kon om hier te kunnen blijven.

Ik ga je f*cking onwijs verrot missen. Maar ik neem je, voor zolang ik leef, voor altijd met me mee. Je lach, je zwarte humor, al je andere humor, de goede gesprekken, je gedachten, je steun, de houvast die je bood, de liefde die je deelde, de reviews over de vage shizzle, jouw voorliefde en mijn afschuw van de MacDonalds en dan beide hetzelfde bestellen want jouw favo en mijn “het is te eten” bleek hetzelfde, macarons van Tout, de stroopwafelcake…….
Alles weegt voor mij op tegen het verlies. Tegen het verdriet.

Ik hoop dat je je gedragen, geliefd en gesteund hebt gevoeld door mij.

Ik wens je zo onwijs de rust die je zoekt. Dat je die vindt. Dat je los kunt laten.

Pinky promise dat ik goed op mezelf zal passen. Dat ik realistisch zal blijven. Dat ik zal blijven praten en schrijven over leven met een doodswens en voor een juiste beeldvorming over euthanasie bij psychisch lijden. Dat ik, mocht ik toch dezelfde harde keuze moeten maken, ik jouw weg, zal lopen. Pinky promise……..

En afgelopen woensdag terwijl jij voor altijd ging slapen? VRETEN DEED IK VERDOMME!!

_{*Mocht iemand aanstoot nemen aan mijn taalgebruik, dan bij voorbaat mijn excuus. Echter, ik zou onze relatie geen eer aan doen door dat aspect, wat voor ons kenmerkend was, aan te passen.}